Ik vraag mezelf soms af welk beeld mijn vrienden van mij hebben. Oordelen zij mij op basis van wat ik slecht heb gedaan of zijn het de goede daden die doorslaggevend zijn. En hoe zwaar wegen de goede daden eigenlijk, aangezien die daden in het basis vriendenpakket zouden moeten zitten. Mijn slechte daden kunnen onaangenaam verassend zijn geweest, waardoor de wonden wellicht diep zijn. En alhoewel tijd alle wonden heelt, zijn de littekens misschien wel blijvend. Of geven die littekens onze vriendschap juist meer karakter. Er is een vierjarige koude oorlog geweest tussen mij en een aantal vrienden. Ik vraag me af of deze periode vooral nuttig of nutteloos was...
Mijn vrienden laten mij vliegen en houden mij tegelijkertijd met beide benen op de grond.
Vierjarige droogte
Een aantal van mijn vriendschappen zijn ontstaan voordat ik secundaire geslachtskenmerken vertoonde. Sommige van mijn vriendschappen zijn zo diep, dat het woord ‘vriendschap’ een understatement is. Misschien zelfs een belediging. Mijn vrienden laten mij vliegen en houden mij tegelijkertijd met beide benen op de grond. Ik kan zonder gêne mijn meest gênante ervaringen delen, zonder daar afgestraft voor te worden. Maar ze zijn ook eerlijk en direct als ik fouten maak. Maar ik voel dat het vanuit een plek van liefde komt. Dat maakt het slikken van hun kritische woorden aanzienlijk makkelijker.
Het is een hechte mannencirkel waarin iedereen zich veilig kan voelen. Toch is het vier jaar geleden misgegaan. Ik merkte langzaamaan dat er dingen veranderde. We spraken minder af en als we een afspraak maakten, dan werden die vaak last minute gecanceld. Vriend #1 had een kindje gekregen en die wilde ik graag ontmoeten, maar elke keer kwam het hem ‘net niet goed uit’. Op een gegeven moment heb ik aan vriend #2 en vriend #3 gevraagd; boys, is er iets aan de hand? “Nee niks man, gewoon een beetje drukjes” kreeg ik te horen. Mijn trots nam de overhand, want ik vond dat ik er alles aan had gedaan om te achterhalen of er iets speelde. Mijn taak als vriend was volbracht vond ik. Blijkbaar is de koek gewoon op, dus ga ik verder.
Afgelopen november kreeg ik een appje van vriend #1 waarin stond: Hoe zag jij onze vriendschap eigenlijk? Op dat moment wist ik gelijk dat het afsterven van onze vriendschap, niet te maken had met een natuurlijke dood. Onze vriendschap was gestorven door verschillende ‘ziektes’. Miscommunicatie, gebrek aan kwetsbaarheid en trots waren de boosdoeners.
De angst die ik voelde was angst voor het onbekende, want ik had geen idee wat ik verkeerd had gedaan.
Blote billen
We verplaatsen ons van Whatsapp naar een telefoongesprek. Vriend #1 sprak vanuit zijn hart. “Ik mis onze vriendschap en de gesprekken die wij voerden. Maar er is iets gebeurd waardoor ik twijfelde aan jouw oprechtheid over onze vriendschap. Het is doodzonde dat het vier jaar heeft geduurd om uit te spreken wat mij dwars zit. Maar ik hou van jou en we moeten dit uitpraten” Ik voelde mijn hart tot in mijn keel kloppen. De angst die ik voelde, was angst voor het onbekende. Ik had geen idee wat ik verkeerd had gedaan.
“Op mijn 30ste verjaardag vond ik het belangrijk dat mijn vrienden er waren. Iedereen was er en het was een mooi samenkomen van de belangrijkste mensen in mijn leven. Alleen vertrok jij halverwege naar de verjaardag van een ander. Dat raakte mij en ik snapte niet zo goed waarom, maar het raakte mij diep.” Vriend #1 is een van de meest flexibele personen die ik ken en dat vindt hij zelf ook. Maar juist daardoor vond hij, dat hij hierover niet moeilijk mocht doen. Het gevolg daarvan was, dat hij het al die tijd binnen heeft gehouden, in plaats van het naar mij uitsprak.
We spreken de waardering voor elkaar, naar elkaar uit. Op willekeurige momenten. Dan telt het dubbel vind ik.
Toen vriend #1 dit vertelde voelde ik opluchting, schuldgevoel en verdriet. Opluchting omdat ik die dag niet met verkeerde intenties handelde, schuldgevoel omdat ik zijn gevoel écht begreep en verdriet omdat we dit met één gesprek de volgende dag hadden kunnen oplossen. Ik bood mijn excuses aan en hij gaf mij de ruimte om uit te leggen waarom ik halverwege de avond vertrok. “Spelen er bij de andere boys ook dingen die uitgesproken moeten worden?” vroeg ik. “Ik denk dat je vriend #2 en vriend #3 even moet opbellen ja” zei hij. Wat uit de gesprekken vooral naar voren kwam, was dat er een periode is geweest waarin zij zich ondergewaardeerd hebben gevoeld. En zij een bepaalde mate van onverschilligheid constateerde bij mij.
Gek genoeg heb ik dat zelf nooit zo gezien en vond ik mezelf een echte vriend. Het is pijnlijk om te horen dat jouw vrienden jou anders hebben ervaren. Ik besef nu dat ik verschillende soorten rollen heb ingevuld. Ik ben een goede, slechte en echte vriend geweest. De perfecte vriend zijn is nooit mijn streven geweest, want ik ken mijn mankementen. Ik heb genoeg fouten gemaakt en er zullen waarschijnlijk nog een aantal fouten op de planning staan. Maar wat ik mezelf vooral kwalijk neem, is dat ik tekort ben geschoten in de communicatie, te trots ben geweest en niet heb laten horen en voelen wat zij voor mij betekenen. (Papa ik lijk steeds meer op jou…) De vraag die ik hun eigenlijk had moeten stellen is; “Boys ik mis onze vriendschap, waar is het misgegaan?”
We zijn gelukkig hechter dan ooit tevoren en de waardering voor elkaar is enorm. We spreken de waardering voor elkaar naar elkaar uit. Op willekeurige momenten. Dan telt het dubbel vind ik. Ik heb een onverwachte huilbui gehad in bijzijn van mijn vrienden, omdat ik over de kinderen van mijn zus sprak. Dat zou vroeger niet zo snel gebeuren. Blijkbaar worden we volwassen, krachtiger en zachter. Dankjewel boys.