“Kon ik maar mijn jas aandoen en vertrekken zonder iemand gedag te zeggen.” Dit gevoel bekruipt mij wanneer ik een sociale-kortsluiting voel aankomen. Die kortsluiting komt meestal zonder waarschuwing. Het is er ineens. De asociaalste versie van mezelf wil dan de overhand nemen. Maar mijn goede opvoeding houdt hem in toom. Als ik mij naar de asociaalste Dwight zou gedragen, dan lag mijn levendige sociaal leven nu op sterven. Maar ik heb de oplossing!
Je bent niet zo belangrijk als je denkt!
Ik heb een bruisend sociaal leven en er is altijd wel wat te doen. De gesprekken en ervaringen met mijn mensen inspireren mij en geven mij een enorme boost. De prijs die ik daarvoor betaal, is dat ik mezelf soms helemaal terug moet trekken. Dan wil ik alleen zijn. Het probleem is echter dat het vaak in conflict komt met afspraken die ik al gemaakt heb.
Nu zitten er twee mensen bij elkaar op de bank die elkaar een plezier doen, terwijl ze elkaar een groter plezier hadden gedaan door af te zeggen.
In plaats van afzeggen en naar mijn lichaam luisteren, sprak ik dan toch vaak af. Meestal is het dan ook écht gezellig. Maar ik voel dat ik heb gekozen voor een ander in plaats van mijzelf. Ergens in mijn hoofd zit er een misplaatste arrogantie dat ik een wereldramp ontketen als ik de gemaakte afspraak afzeg of verzet. Terwijl de kans zelfs bestaat dat diegene ook de behoefte had om liever alleen te zijn of wat anders te doen. Nu zitten er twee mensen op de bank die elkaar een plezier doen, terwijl ze elkaar een groter plezier hadden gedaan door af te zeggen…
Dan voel ik mij net een vlinder die terug zijn cocon in wil
In- en uitchecktijd
Wat is het toch precies? Die behoefte om volledig bedolven te worden onder de mensen, terwijl ik het ander moment het leven van een kluizenaar benijd. Ik heb geen sociale volumeknop, maar een schakelaar. Het is aan of uit en als het uit is, dan voel ik mij net een vlinder die terug zijn cocon in wil. Uit beleefdheid bleef ik dan vaak langer dan mij lief was.
Tegenwoordig pak ik het anders aan. Ik creëer een kader voor mijzelf waarin ik exact de prikkels binnenkrijg die ik op dat moment hebben kan. Als ik alleen wil zijn, dan ben ik alleen. Geen discussie. Maar soms heb ik een afspraak staan waar ik veel zin in heb. Alleen is het punt dat ik op dat moment misschien genoeg heb aan één, twee of drie uurtjes. In plaats van een goed moment uitkiezen om te ontsnappen, geef ik nu van tevoren aan dat ik maar één, twee of drie uurtjes heb. Het voordeel daarvan, is dat ik niet mijn Houdini-act uit de kast hoef te trekken. De vraag “Oh.. ga je nu al?” blijft achterwegen, waardoor ik niet meer de slechte mijn-kat-mist-mij smoes hoef te gebruiken. Of het nou met je vrienden, je partner of je familie is, de in- en uitchecktijd methode werkt bevrijdend. Ik merk zelfs dat de kwaliteit van de afspraken beter is, omdat ik geen onrust meer ervaar. Ik creëer veel meer ruimte voor mijzelf en daarmee ook voor de ander. En als ik besluit ergens heen te gaan, dan is dat de plek waar ik op dat moment het liefst wil zijn.